6.15 op pad gegaan. Het was net begonnen te schemeren, maar de tekens en pijlen waren best goed zichtbaar. Het pad ging omhoog een bergrug op met links onder ons ca. 150 m. een snelstromend riviertje, waar in de bomen en struiken weer die vrolijkerds elkaar en ons aan het befluiten waren

(genieteeeen). Het pad slingerde wat om de berg heen, maar bleef wel redelijk stijgen met hier en daar een redelijk (ik ben ondertussen een beetje te verwend geraakt) uitzicht.
Na ca. 3 uur wandelen hebben we ons eerste ontbijt kunnen nemen, want er was simpelweg geen andere gelegenheid onderweg.
Van daar uit moesten we volgens mij nog eenmaal een bergrug over voor we in Cee aankwamen en dus ook weer wat konden internetten. Maar voor het zover was, moesten we die ene bergrug nog pakken, waarbij het pad langs bomen, een dal in de nevel en mooie vergezichten leidde. Plotseling hoorden we ca. 50 m voor ons 2 dames juichen, want ze zagen in de verte Cee aan zee liggen met daar achter Fisterra. Maar voor we dat doel zouden bereiken, moest toch nog even een afstandje van ca. 15 km gelopen worden.
Het uitzicht over Cee en in de verte Fisterra was buitengewoon mooi, met Cee liggend in een baai en de vuurtoren van Fisterra (Finisterre) op de hoge rots met daarachter de oceaan en een heerlijk schijnend zonnetje. Wat wenst een mens nog meer (nou eigenlijk dat deze reis nooit op zou houden, deze pelgrimstocht van begin tot het einde).
in Cee aangekomen na een vrij pittige steile afdalling hebben we een internetcafé opgezocht, onze verhaaltjes geplaatst en hierna wat gegeten.
Er was aardig wat tijd verstreken en dus besloten om weer op pad te gaan, anders werd het wat laat voor we aan zouden komen. Bij Corcubion in de buurt begon het weer te betrekken en gauw daarna kregen we een douche cadeau. Aangezien we onvoldoende spullen bij ons hadden (Clary haar rugtas was nog niet verzonden) hebben we besloten om vanaf daar een taxi te nemen naar Fisterra. In Fisterra aangekomen naar de albergue gegaan stempeltje gehaald en informatie ingewonnen. Toen maar weer een hotelletje genomen waar we onze (nou ja meer mijn) spulletjes stalden en wat door het dorp hebben gebanjerd.
Ik vond er niet zo veel aan in tegenstelling tot Clary die Fisterra wel wat vond hebben. Misschien speelt de concurentie tussen Muxia en Fisterra een rol, wat ik niet denk, maar ja ik vond er dus niet veel aan.
Het was nog ca. 4.5 km lopen naar het verste punt (het zogenaamde einde van de wereld) maar het was op dat moment erg mistig en er was geen zicht en zodoende ook niet echt de moeite waard om deze afstand heen en terug te lopen. Aangezien we daar al eens geweest zijn, hebben we besloten om het maar te laten voor wat het is. Wel jammer, want het hoort eigenlijk wel bij de tocht, maar een mens kan niet alles hebben toch?
Dan maar wat boodschappen gedaan en wat borreltjes genomen. Morgen wacht Muxia.
Tot morgen.