5.15 uur ging de wekker

, om 6.00 uur zaten we aan de koffie in een kroegje bij de haven en om 7.00 uur op pad, mede door dat mijn wandelpartner het niet echt aandorst om vroeger te gaan wandelen, omdat de kans bestond dat we de pijlen en of tekens niet zouden herkennen.

Het eerste stuk ging hoofdzakelijk langs de weg en over asfalt wat normaal is als je een plaats verlaat, met daar omheen wat dorpjes, met hier en daar wat mooie bloemenstruiken.

Na een korte periode kwamen we in het gebied van de onverharde paden en ging het weer wat stijgen. Onderweg zag je de sporen van hevige regenval van de afgelopen dagen.

Het pad liep ook langs de zee die je al een tijdje hoorde, maar door de bebossing niet kon zien. Op sommige plaatsen hadden we goed uitzicht op de zee en de mooie stranden wat best uitnodigend was.

Maar we konden er niet heen doordat we een afstand van 30 km moesten afleggen en ik wou graag op tijd in Muxia zijn, want daar wachtte iemand op ons.

We vervolgden het pad dat wat verder van de zee afliep en nog steeds tussen de bomen door liep en regelmatig begeleid door mijn trouwe fluitende vriendjes, waar ik zo vaak van genoten heb (die vriendjes creëren iedere keer toch weer een glimlach op mijn gezicht).

Soms moesten we wat dorpen door waar wat verharde wegen lagen en in die dorpen waren een aantal honden die meestal blafden als je voorbij was of van ver af. Net dat we zo een dorp uitliepen en het onverharde op gingen, kwam opeens uit het niets een vrij agressieve hond uit het land aangerend al grommend en blaffend, schoot achter ons langs en bleef daar gelukkig staan te blaffen. Even dacht ik dat het ernstiger af zou lopen.

Toen we onze credencial af lieten stempelen in Fisterra werd ons op het hart gedrukt dat we onze credencial in Lires moesten laten stempelen, zodat ze in de albergue van Muxia wisten dat we niet met de bus aangekomen waren. Dus wij daar bij een bar koffie gedronken, broodje gegeten, wat een welkome onderbreking was en een stempel in de credencial laten plaatsen.

Bij die kroeg kwam op dat moment een jong Duits stel aangelopen die vertelde ons dat we een riviertje door moesten maar dat de stenen die neer gelegd waren niet helemaal boven water uit kwamen en dat een steen zelfs van zijn plaats af gedrukt was. Het was verstandig om daar op blote voeten doorheen te badderen en zij lieten wat foto's zien.

We waren Lires nog niet uit en we liepen gelijk tegen dat opstakel aan. Standvastige ik ging natuurlijk met mijn schoenen over de stenen heen want mijn schoenen zouden ook waterbestendig en -dicht moeten zijn. Nou dat waren ze ook, zij het niet dat het water langs mijn schenen mijn schoenen inliep. Dus op een iets hoger gelegen steen, al balancerend mijn schoenen toch maar uitgetrokken,

mede doordat de een na laatste steen zo ver lag, dat ik zou moeten springen met een kans van 99 % dat ik op mijn platte rug in het water zou belanden. En dat leek me ook niet erg aanlokkelijk (tenslotte heb ik nog steeds geen afwijking door al dat lopen).

Met blote voeten het water ingestapt, de stenen waren glibberig en het deed ook een beetje zeer in mijn voetzolen bij het neerzetten van mijn voeten, waardoor ik alsnog bijna op mijn platte ... ging, maar ik kon al zwaaiend met mijn armen netaan mijn evenwicht houden (moet er komisch hebben uitgezien Nico al fladderend op de been blijvend).

Aan de overkant aangekomen mijn voeten droog gemaakt, schone droge sokken aangetrokken en mijn iets inwendig natte schoenen aangetrokken, maar dat vond ik geen probleem.

Clary had gelijk haar schoenen uitgedaan en in evenwicht blijvend met behulp van haar stokken op een vrij eenvoudige manier (volgens mij dan) de overkant bereikt.

Het pad ging verder wat omhoog waarna het een lange afdaling maakte, waar het voor mij bekend terrein begon te worden. Dat betekende dat we er zowat waren.

We liepen langs een bron waar we vroeger samen met mijn vader regelmatig water gingen halen en gelijk daarna zagen we de mooie stranden

en het netjes bijgehouden voetbalveld van Muxia.Nog een kwartiertje en dan zijn we er, eerst naar de albergue om te vragen of Clary haar rugzak opgestuurd was en een stempel te halen. Rugtas was nog niet aangekomen (niet opgestuurd dus) dan maar weer ergens anders slapen.

Ik had met mijn neef en zuster afgesproken in een bar, dus daar gingen we heen. Op het moment dat we daar zaten, kwam mijn broer er ook aan lopen en die bood ons gelijk onderdak wat een mooie oplossing was. Tenslotte had ik daar al eerder gelogeerd met mijn Amerikaanse vriendinnen.

Na het wegbrengen van onze spullen en wat eten kwamen we tot mijn grote en blijde verrassing Marie Noël tegen, die altijd goedlachse Canadese die we uitnodigden om een glaasje met ons te drinken.

De dag erna kwamen we Kim tegen een Koreaanse die ik ook iedere keer onderweg was tegengekomen, weer zo´n blije verrassing.

23 juli gingen we met de bus naar Santiago terug en daar was Marie Noël weer. Haar en de Koreaanse zouden we in Santiago weer tegenkomen, maar dat is weer later en daar schrijf ik niet meer over.

Dus nu is het nokken met lopen en daarmee is dit ook mijn laatste verhaal over mijn pelgrimstocht, ware het niet dat ik jullie nog een verhaal over een zekere ridder op een brug had beloofd. Maar die schrijf ik nadat ik in Nederland ben aangekomen.

Voor nu is het welletjes geweest, tot ooit weerziens

.

Ik wil jullie allemaal die mij hebben ondersteund met al jullie positieve reacties hartelijk bedanken daarvoor, het heeft mij onderweg erg ondersteund en geraakt.

Ik wil ook al mijn vrienden die ik onderweg heb mogen ontmoeten en aan wie ik mooie herinneringen heb, bedanken voor het daar zijn.

Ik wil ook mijn Amerikaanse vriendinnen en in het bijzonder Sarah bedanken voor alles wat zij voor mij betekend heeft. Zij heeft een speciaal plekje in mijn hart en we blijven contact houden.