En weer om 5.00 uur wakker. Dit wordt een gewoonte, het vroeg opstaan, even plassen en maar weer het bed in.

Ik kon de slaap niet meer vatten, dan maar om 6.00 uur opgestaan. De hemel zag er onbewolkt uit dus moest het wel een mooie dag worden.
Wat ik eigenlijk vergeten was, is dat als de nacht onbewolkt is, dan is het ook koud geweest.
Na het ontbijt in de albergue, rugzak op m´n bult met mijn korte sportbroek en shirt met korte mouwen op pad, maar het was kkkkoud.

Mijn vingertoppen deden er zeer van. Maar na ongeveer 1,5 uur lopen werd het behaaglijk, zon in de rug en doorlopen. Vandaag begon het goed, op de kou na dan.

Het pad liep dan wel langs de autobaan, maar de vogeltjes zongen weer prachtig. Gelukkig was er niet zo veel verkeer. Mijn humeur was goed en ik vergat al snel de kou.

In Tosantos 4.8 km een echte kop koffie genomen, want in de herberg smaakte deze voor geen meter, het leek wel of ze deze door een pantykous hadden getrokken.

Na 5 minuten rust weer op pad. Het zonnetje scheen me op de rug, de vogels floten allerlei melodietjes. Eentje poseerde ook even voor mij, maar ik was net te laat met de camera, en ik had er zin in, dus wat ken er dan verkeerd gaan? Niets dus.

In Villafranca Montes de Oca 7.1 km even een broodje gekocht voor onderweg en gelijk maar weer door, ik voelde me fit, dus gaan.
Vanaf dat moment ging het pad opeens klimmen en het bos in. Het pad liep van 950 m tot 1200 m door alleen maar bosgebied waar ik maar verwend werd door al die natuurgeluiden en ook de krekels lieten hun violen spelen (prachtig), een pracht om in te wandelen.
Het klimmen ging een tijdje door en vrij steil omhoog. Tot mijn verbazing werd ik wel wat klammer van het zweten, maar het kostte mij totaal geen moeite (zal ik zo snel al zo goed ingelopen zijn?).
Naast het pad groeiden varens, kreupelhout, kerstbomen en eiken; het rook er heerlijk.

Ergens onderweg stond een picknickplaats waar ik een hoop kabaal van jewelste vandaan hoorde komen. Daar zat een oudere meneer met een transistor radiootje te genieten van al die herrie die dat ding produceerde. Man wat een herrie!

Toen ik in de buurt kwam, ging dat apparaat zachter en na het groeten vroeg die man of ik een lekke band had, volgens mij zag je op dat moment allemaal vraagtekens in mijn ogen dus die man legde uit dat hij de brace om mijn knie bedoelde, waarna ik uitlegde hoe dat gekomen was.
Toen ik door wou lopen, zei hij nog: met lopen geneest een knie niet en ik legde hem uit dat als je niet loopt, kom je ook niet in Santiago aan, dus gestopt met hup verder.

Het pad werd breder en het leek mij dat ze een weg gingen aanleggen, even verderop stond een man met een boomzaagmachine en een kar. Ik vroeg hem of ze daar een weg aan het aanleggen waren, maar de man was niet zo spraakzaam en zei alleen maar: nee. Dus vroeg ik de man of ze het pad zo breed hadden gemaakt voor de hordes pelgrims (ik liep in mijn eentje, grapje dus), toen zag ik zijn mondhoek iets trekken.

Ik dacht: ik moet stoppen, want hij krijgt kramp in zijn gezicht en die man legde uit dat hij gewoon aan het bomenkappen was.

Dan maar weer verder lopen en het bleef even mooi allemaal en met de geur van vers gekapt hout in de neus was daar opeens San Juan de Ortega met een prachtige simpele maar mooie kerk waar ik een paar kaarsjes heb kunnen aansteken.
Koffie gedronken in de kroeg naast de kerk en weer verder tot Atapuerca waar het laatste stukje pad langs de weg liep.
Onderweg nog een aantal menhirs bezichtigd die daar door de dorpelingen geplaatst waren, zoals zij dachten dat het ooit ook zo uitgevoerd was.

Atapuerca is een klein dorpje waar bij opgravingen resten van onze voorouders, de Neanderthalers, zijn gevonden.
Ter afsluiting wat gegeten en natuurlijk genoten van de Spaanse overwinning op Honduras.