Ondertussen ben ik naar Muxia geweest om mijn vrienden Carrie en Sarah en Greg het dorp te laten zien, want ze waren benieuwd na mijn verhalen daarover. Greg ging dezelfde dag weg.

Tijdens onze bezoek daar was er een feest gaande in Camariñas en dan is het gebruikelijk dat ze met de vissersvloot naar Muxia komen om zich te tonen en Muxia schiet een aantal knalvuurpijlen af ter begroeting en eerbetoon.

Vanaf de vissersboten komen een aantal mensen, dansers en muzikanten aan land die daar dan ook een mooie show weggeven. Je ziet duidelijk dat er tijd in gestoken is, dit geheel was natuurlijk een welkome verrassing voor mijn vrienden.

Op 18 juli heb ik afscheid genomen van Sarah, zij wou nog naar Finistera met de bus, het was best wel emotioneel nadat we bijna 1,5 maand samen opgetrokken zijn en veel serieuze gesprekken hadden, maar ook veel lol met elkaar hebben gehad. Sarah bedankt voor je gezelschap.

Samen met Carrie de bus terug naar Santiago genomen, afscheid genomen van elkaar en weer met de bus naar de luchthaven gereden om Clary op te wachten.

Op het vliegveld heb ik nog een aantal oude bekende kunnen groeten voor dat ze naar huis terug vlogen. Ik was blij dat ik ze nog heb kunnen groeten, ook en vooral Jan Webster.

Haar teen was geheel hersteld door wat ik gedaan had en zij had dat verder zo vervolgd.

Clary liep om 13.30 uur de wachtruimte in waar we (sencuur) elkaar omhelsden en een taxi namen naar het centrum. Tenslotte hadden we beiden de kathedraal al bereikt, dus moest dat ook onze beginpunt worden voor de rest van de tocht.

Voordat we op weg gingen moesten we nog wat aanschaffen, want Clary haar bagage was niet meegekomen vanaf Schiphol.

14.30 uur zijn we uiteidelijk gestart maar het nadeel daarbij is dat het op dat moment het heetst van de dag is en Clary kan daar niet zo goed tegen (daarom is ze ook in de lente de camino primitivo wezen lopen) dus werd ze niet helemaal lekker en er zat zodoende ook geen gang in ca. 2 km per uur.

Onderweg naar een bar gezocht, maar we kwamen niet veel tegen en degene die we zagen was gesloten. Gelukkig even verderop zagen we een hotel, daar hebben we wat gedronken en een taxi voor haar besteld, want ze kon echt niet verder.

Clary en mijn rugzak in de taxi. Mijn rugzak heb ik meegegeven want het was inmiddels 18.00 uur en ik moest nog iets van 15 km doen en dat kon dan aardig laat worden.

Gas erop dan maar. Het was nog best heet op dat moment, dus werd het ietwat zweten maar altijd minder dan in het geval dat ik mijn rugzak had meegedragen.

De etappe liep voor een groot deel langs dorpjes en geasfalteerde wegen.

Op een zeker moment liep ik langs wat snelstromend water en daar moest ik een oude, eeuwenoude brug over waar aan de rechterkant een soort watervalletje was en aan de andere kant zwemmende mensen.

Het was heel aantrekkelijk om daar ook het water in te duiken, maar ik had wat tijd te kort dus besloten om maar door te lopen. Het dorp zag er trouwens ook heel mooi oud uit met veel gerenoveerde huizen.

Uiteindelijk kwam ik om 20.30 aan in Negreira en even later liep ik het hotel in waar Clary in onze gereserveerde kamer lag te slapen.

Snel even een douche gepakt en gauw wezen eten, daar werden we bediend door een ober die sprekend op Manuel uit Foulty Towers leek, het was net of hij er zo uitgelopen was en dat John Cleese ieder moment de eetzaal binnen zou lopen. Daar hebben we nog een hoop lol om gehad.

Als afsluiting (ik had helemaal geen slaap) zijn we op het terrasje gaan zitten en hebben daar een paar borrels genomen en wat muziek geluisterd.

Al met al toch weer een dag met verschillende gezichten die ik me nog lang zal blijven herinneren.

Tot morgen.