36e etappe: Fisterra - Muxia

5.15 uur ging de wekker

, om 6.00 uur zaten we aan de koffie in een kroegje bij de haven en om 7.00 uur op pad, mede door dat mijn wandelpartner het niet echt aandorst om vroeger te gaan wandelen, omdat de kans bestond dat we de pijlen en of tekens niet zouden herkennen.

Het eerste stuk ging hoofdzakelijk langs de weg en over asfalt wat normaal is als je een plaats verlaat, met daar omheen wat dorpjes, met hier en daar wat mooie bloemenstruiken.

Na een korte periode kwamen we in het gebied van de onverharde paden en ging het weer wat stijgen. Onderweg zag je de sporen van hevige regenval van de afgelopen dagen.

Het pad liep ook langs de zee die je al een tijdje hoorde, maar door de bebossing niet kon zien. Op sommige plaatsen hadden we goed uitzicht op de zee en de mooie stranden wat best uitnodigend was.

Maar we konden er niet heen doordat we een afstand van 30 km moesten afleggen en ik wou graag op tijd in Muxia zijn, want daar wachtte iemand op ons.

We vervolgden het pad dat wat verder van de zee afliep en nog steeds tussen de bomen door liep en regelmatig begeleid door mijn trouwe fluitende vriendjes, waar ik zo vaak van genoten heb (die vriendjes creëren iedere keer toch weer een glimlach op mijn gezicht).

Soms moesten we wat dorpen door waar wat verharde wegen lagen en in die dorpen waren een aantal honden die meestal blafden als je voorbij was of van ver af. Net dat we zo een dorp uitliepen en het onverharde op gingen, kwam opeens uit het niets een vrij agressieve hond uit het land aangerend al grommend en blaffend, schoot achter ons langs en bleef daar gelukkig staan te blaffen. Even dacht ik dat het ernstiger af zou lopen.

Toen we onze credencial af lieten stempelen in Fisterra werd ons op het hart gedrukt dat we onze credencial in Lires moesten laten stempelen, zodat ze in de albergue van Muxia wisten dat we niet met de bus aangekomen waren. Dus wij daar bij een bar koffie gedronken, broodje gegeten, wat een welkome onderbreking was en een stempel in de credencial laten plaatsen.

Bij die kroeg kwam op dat moment een jong Duits stel aangelopen die vertelde ons dat we een riviertje door moesten maar dat de stenen die neer gelegd waren niet helemaal boven water uit kwamen en dat een steen zelfs van zijn plaats af gedrukt was. Het was verstandig om daar op blote voeten doorheen te badderen en zij lieten wat foto's zien.

We waren Lires nog niet uit en we liepen gelijk tegen dat opstakel aan. Standvastige ik ging natuurlijk met mijn schoenen over de stenen heen want mijn schoenen zouden ook waterbestendig en -dicht moeten zijn. Nou dat waren ze ook, zij het niet dat het water langs mijn schenen mijn schoenen inliep. Dus op een iets hoger gelegen steen, al balancerend mijn schoenen toch maar uitgetrokken,

mede doordat de een na laatste steen zo ver lag, dat ik zou moeten springen met een kans van 99 % dat ik op mijn platte rug in het water zou belanden. En dat leek me ook niet erg aanlokkelijk (tenslotte heb ik nog steeds geen afwijking door al dat lopen).

Met blote voeten het water ingestapt, de stenen waren glibberig en het deed ook een beetje zeer in mijn voetzolen bij het neerzetten van mijn voeten, waardoor ik alsnog bijna op mijn platte ... ging, maar ik kon al zwaaiend met mijn armen netaan mijn evenwicht houden (moet er komisch hebben uitgezien Nico al fladderend op de been blijvend).

Aan de overkant aangekomen mijn voeten droog gemaakt, schone droge sokken aangetrokken en mijn iets inwendig natte schoenen aangetrokken, maar dat vond ik geen probleem.

Clary had gelijk haar schoenen uitgedaan en in evenwicht blijvend met behulp van haar stokken op een vrij eenvoudige manier (volgens mij dan) de overkant bereikt.

Het pad ging verder wat omhoog waarna het een lange afdaling maakte, waar het voor mij bekend terrein begon te worden. Dat betekende dat we er zowat waren.

We liepen langs een bron waar we vroeger samen met mijn vader regelmatig water gingen halen en gelijk daarna zagen we de mooie stranden

en het netjes bijgehouden voetbalveld van Muxia.Nog een kwartiertje en dan zijn we er, eerst naar de albergue om te vragen of Clary haar rugzak opgestuurd was en een stempel te halen. Rugtas was nog niet aangekomen (niet opgestuurd dus) dan maar weer ergens anders slapen.

Ik had met mijn neef en zuster afgesproken in een bar, dus daar gingen we heen. Op het moment dat we daar zaten, kwam mijn broer er ook aan lopen en die bood ons gelijk onderdak wat een mooie oplossing was. Tenslotte had ik daar al eerder gelogeerd met mijn Amerikaanse vriendinnen.

Na het wegbrengen van onze spullen en wat eten kwamen we tot mijn grote en blijde verrassing Marie Noël tegen, die altijd goedlachse Canadese die we uitnodigden om een glaasje met ons te drinken.

De dag erna kwamen we Kim tegen een Koreaanse die ik ook iedere keer onderweg was tegengekomen, weer zo´n blije verrassing.

23 juli gingen we met de bus naar Santiago terug en daar was Marie Noël weer. Haar en de Koreaanse zouden we in Santiago weer tegenkomen, maar dat is weer later en daar schrijf ik niet meer over.

Dus nu is het nokken met lopen en daarmee is dit ook mijn laatste verhaal over mijn pelgrimstocht, ware het niet dat ik jullie nog een verhaal over een zekere ridder op een brug had beloofd. Maar die schrijf ik nadat ik in Nederland ben aangekomen.

Voor nu is het welletjes geweest, tot ooit weerziens

.

Ik wil jullie allemaal die mij hebben ondersteund met al jullie positieve reacties hartelijk bedanken daarvoor, het heeft mij onderweg erg ondersteund en geraakt.

Ik wil ook al mijn vrienden die ik onderweg heb mogen ontmoeten en aan wie ik mooie herinneringen heb, bedanken voor het daar zijn.

Ik wil ook mijn Amerikaanse vriendinnen en in het bijzonder Sarah bedanken voor alles wat zij voor mij betekend heeft. Zij heeft een speciaal plekje in mijn hart en we blijven contact houden.

35e etappe: Olveiroa-Fisterra

6.15 op pad gegaan. Het was net begonnen te schemeren, maar de tekens en pijlen waren best goed zichtbaar. Het pad ging omhoog een bergrug op met links onder ons ca. 150 m. een snelstromend riviertje, waar in de bomen en struiken weer die vrolijkerds elkaar en ons aan het befluiten waren

(genieteeeen). Het pad slingerde wat om de berg heen, maar bleef wel redelijk stijgen met hier en daar een redelijk (ik ben ondertussen een beetje te verwend geraakt) uitzicht.
Na ca. 3 uur wandelen hebben we ons eerste ontbijt kunnen nemen, want er was simpelweg geen andere gelegenheid onderweg.
Van daar uit moesten we volgens mij nog eenmaal een bergrug over voor we in Cee aankwamen en dus ook weer wat konden internetten. Maar voor het zover was, moesten we die ene bergrug nog pakken, waarbij het pad langs bomen, een dal in de nevel en mooie vergezichten leidde. Plotseling hoorden we ca. 50 m voor ons 2 dames juichen, want ze zagen in de verte Cee aan zee liggen met daar achter Fisterra. Maar voor we dat doel zouden bereiken, moest toch nog even een afstandje van ca. 15 km gelopen worden.
Het uitzicht over Cee en in de verte Fisterra was buitengewoon mooi, met Cee liggend in een baai en de vuurtoren van Fisterra (Finisterre) op de hoge rots met daarachter de oceaan en een heerlijk schijnend zonnetje. Wat wenst een mens nog meer (nou eigenlijk dat deze reis nooit op zou houden, deze pelgrimstocht van begin tot het einde).
in Cee aangekomen na een vrij pittige steile afdalling hebben we een internetcafé opgezocht, onze verhaaltjes geplaatst en hierna wat gegeten.
Er was aardig wat tijd verstreken en dus besloten om weer op pad te gaan, anders werd het wat laat voor we aan zouden komen. Bij Corcubion in de buurt begon het weer te betrekken en gauw daarna kregen we een douche cadeau. Aangezien we onvoldoende spullen bij ons hadden (Clary haar rugtas was nog niet verzonden) hebben we besloten om vanaf daar een taxi te nemen naar Fisterra. In Fisterra aangekomen naar de albergue gegaan stempeltje gehaald en informatie ingewonnen. Toen maar weer een hotelletje genomen waar we onze (nou ja meer mijn) spulletjes stalden en wat door het dorp hebben gebanjerd.
Ik vond er niet zo veel aan in tegenstelling tot Clary die Fisterra wel wat vond hebben. Misschien speelt de concurentie tussen Muxia en Fisterra een rol, wat ik niet denk, maar ja ik vond er dus niet veel aan.
Het was nog ca. 4.5 km lopen naar het verste punt (het zogenaamde einde van de wereld) maar het was op dat moment erg mistig en er was geen zicht en zodoende ook niet echt de moeite waard om deze afstand heen en terug te lopen. Aangezien we daar al eens geweest zijn, hebben we besloten om het maar te laten voor wat het is. Wel jammer, want het hoort eigenlijk wel bij de tocht, maar een mens kan niet alles hebben toch?
Dan maar wat boodschappen gedaan en wat borreltjes genomen. Morgen wacht Muxia.
Tot morgen.

34e Etappe: Negreira-Olveiroa

6.00 uur ging de wekker, waarna we om 7.00 uur gereed waren om te ontbijten, koffie, jus de orange en croissant.

Een prima licht ontbijtje voor de start van weer een mooie dag met een etappe van 33 km. Uiteindelijk zijn we om 7.30 uur gestart naar mijn mening net iets te laat, mede doordat het weer warm zou kunnen worden.
De route liep voor een groot deel langs de weg en was dan ook verhard en naar mijn mening ook niet echt interresant. Daarna werden we gelukkig weer van de weg afgeleid en gingen weer een onverhard pad op, dat in het begin redelijk vlak was (vals plat) om even later toch weer redelijk steil op te lopen, mooi tussen de bomen door met weer die heerlijke geuren en afwisseling in diverse kleuren groen. Minder mooi dan de paden voor Santiago de Compostela, maar toch ook mooi.
Clary ging prima, ze had een prima tempo, naar mijn mening iets te snel, waardoor ze later vermoeid zou kunnen raken, maar ze vertelde dat dat een lekker tempo voor haar was. Dus dan maar zo doorgaan, het beviel mij ook wel.

Op het pad lagen veel stenen, dat werd weer opletten waar we onze voeten neerzetten. Dan ging het pad weer over op asfalt waar de auto's langs je heen schoten. Opletten dus, want ik heb niet al te veel vertrouwen in sommige landgenoten van mij.

In de verte konden we tussen de bomen en struiken door een meer zien, vraag me niet hoe het heet, want dat weet ik niet en om eerlijk te zijn interesseerde mij dat toe ook niet. Het was gewoon simpelweg een prachtig uitzicht waar je naar kan blijven kijken.
Onderweg moesten we even halt houden, want het werd aardig warm en Clary moest toch wel even haar rust pakken. Tot dat moment had ze prima gelopen, petje af voor haar doorzettingsvermogen. Na ca. ½ uur in het gras te hebben gelegen (waar ik overigens ook even een heerlijk tukje heb gedaan) zijn we weer op pad gegaan en voor ik het in de gaten had, waren we al in Olveiroa aangekomen. Een gehucht met een te kleine albergue die in de loop van de ochtend al vol bleek te lopen en dan ook veel wandelaars moest teleurstellen. De enige keus was een hostal of een pension nemen die naar mijn mening qua prijs/kwaliteitverhouding heel scheef getrokken was in het nadeel van de wandelaars. Maar tja, we hadden een slaapplaats, maar die hadden we gelukkig van te voren gereserveerd anders piesten we naast de pot.
Onderweg liepen we nog een Zwitser tegen het lijf die er niet uit zag, hoed op zijn kop met een soort doek om zijn gezicht heen gevouwen, ongeschoren en de neusharen staken een best stuk uit zijn neusgaten. Ik dacht dat hij een houten poot had, mede doordat hij een been ook tot boven zijn knie ingepakt had en tevens beroerd liep. Dus kon ik op dat moment alleen maar respect voor die man hebben, al had hij zich misschien ietwat beter kunnen verzorgen, zodat hij mensen iets minder af zou kunnen schrikken.
Al met al zijn we weer een stukje verder bij ons einddoel.
Tot morgen.

33e Etappe: Santiago-Negreira

Ondertussen ben ik naar Muxia geweest om mijn vrienden Carrie en Sarah en Greg het dorp te laten zien, want ze waren benieuwd na mijn verhalen daarover. Greg ging dezelfde dag weg.

Tijdens onze bezoek daar was er een feest gaande in Camariñas en dan is het gebruikelijk dat ze met de vissersvloot naar Muxia komen om zich te tonen en Muxia schiet een aantal knalvuurpijlen af ter begroeting en eerbetoon.

Vanaf de vissersboten komen een aantal mensen, dansers en muzikanten aan land die daar dan ook een mooie show weggeven. Je ziet duidelijk dat er tijd in gestoken is, dit geheel was natuurlijk een welkome verrassing voor mijn vrienden.

Op 18 juli heb ik afscheid genomen van Sarah, zij wou nog naar Finistera met de bus, het was best wel emotioneel nadat we bijna 1,5 maand samen opgetrokken zijn en veel serieuze gesprekken hadden, maar ook veel lol met elkaar hebben gehad. Sarah bedankt voor je gezelschap.

Samen met Carrie de bus terug naar Santiago genomen, afscheid genomen van elkaar en weer met de bus naar de luchthaven gereden om Clary op te wachten.

Op het vliegveld heb ik nog een aantal oude bekende kunnen groeten voor dat ze naar huis terug vlogen. Ik was blij dat ik ze nog heb kunnen groeten, ook en vooral Jan Webster.

Haar teen was geheel hersteld door wat ik gedaan had en zij had dat verder zo vervolgd.

Clary liep om 13.30 uur de wachtruimte in waar we (sencuur) elkaar omhelsden en een taxi namen naar het centrum. Tenslotte hadden we beiden de kathedraal al bereikt, dus moest dat ook onze beginpunt worden voor de rest van de tocht.

Voordat we op weg gingen moesten we nog wat aanschaffen, want Clary haar bagage was niet meegekomen vanaf Schiphol.

14.30 uur zijn we uiteidelijk gestart maar het nadeel daarbij is dat het op dat moment het heetst van de dag is en Clary kan daar niet zo goed tegen (daarom is ze ook in de lente de camino primitivo wezen lopen) dus werd ze niet helemaal lekker en er zat zodoende ook geen gang in ca. 2 km per uur.

Onderweg naar een bar gezocht, maar we kwamen niet veel tegen en degene die we zagen was gesloten. Gelukkig even verderop zagen we een hotel, daar hebben we wat gedronken en een taxi voor haar besteld, want ze kon echt niet verder.

Clary en mijn rugzak in de taxi. Mijn rugzak heb ik meegegeven want het was inmiddels 18.00 uur en ik moest nog iets van 15 km doen en dat kon dan aardig laat worden.

Gas erop dan maar. Het was nog best heet op dat moment, dus werd het ietwat zweten maar altijd minder dan in het geval dat ik mijn rugzak had meegedragen.

De etappe liep voor een groot deel langs dorpjes en geasfalteerde wegen.

Op een zeker moment liep ik langs wat snelstromend water en daar moest ik een oude, eeuwenoude brug over waar aan de rechterkant een soort watervalletje was en aan de andere kant zwemmende mensen.

Het was heel aantrekkelijk om daar ook het water in te duiken, maar ik had wat tijd te kort dus besloten om maar door te lopen. Het dorp zag er trouwens ook heel mooi oud uit met veel gerenoveerde huizen.

Uiteindelijk kwam ik om 20.30 aan in Negreira en even later liep ik het hotel in waar Clary in onze gereserveerde kamer lag te slapen.

Snel even een douche gepakt en gauw wezen eten, daar werden we bediend door een ober die sprekend op Manuel uit Foulty Towers leek, het was net of hij er zo uitgelopen was en dat John Cleese ieder moment de eetzaal binnen zou lopen. Daar hebben we nog een hoop lol om gehad.

Als afsluiting (ik had helemaal geen slaap) zijn we op het terrasje gaan zitten en hebben daar een paar borrels genomen en wat muziek geluisterd.

Al met al toch weer een dag met verschillende gezichten die ik me nog lang zal blijven herinneren.

Tot morgen.

32e etappe: Pedrouzo-Santiago de Compostela

15-07-2010

Dit wordt mijn laatste met mijn vriendinnen en ook de laatste om mijn Compostela te verkrijgen, want het laatste stuk van Santiago naar Muxia wordt niet meegerekend voor de Compostela.

Mijn vriendinnen wilden vroeg op pad en mij maakt het niet uit, mede doordat het nog maar 20 km lopen is.

Voordat we op pad gingen zijn we eerst in café Che, schuin aan de overkant van de straat gaan ontbijten.

Om 6.30 op pad. Het was zoals gebruikelijk om deze tijd weer schemerig. Ikzelf was niet echt opgewonden of voelde iets van spanning voor de laatste etappe voor het verkrijgen van de Compostela, het voelde gewoon weer als de volgende etappe.

Het was weer koel en heiïg, zeg maar mistig, maar wel weer heel mooi. Wel veel van hetzelfde, de bomen, de varens, landbouw en dorpen, maar aan de andere kant ook weer anders, want de samenstelling was ook anders en het gaat volgens mij ook nooit vervelen.

Integendeel je blijft ervan genieten, de vogels die hun zangkunsten laten horen, koeien in de stal en op het land, maïsvelden, bomen en de verschillende soorten groen.

En wat te denken van de mooie dorpjes die tegen heuvels aangebouwd zijn en omgeven door een mistsluier, prachtig gewoon, het gaat echt niet vervelen.

Ik had zoals het een echte pelgrim betaamt de dag ervoor wat eten gekocht voor onderweg dus onderweg moesten we ook stoppen om een stukje brood met wat kaas en chorizo op te peuzelen.

Ik hoef jullie niet te vertellen dat dit uitermate gezellig en lekker is, zo samen met je vriendin Sarah want Carrie was al wat vooruit gelopen.

Na de hapjes weer door en onderweg liepen we op een paar vijgenbomen af. Daarvan zagen we de bladeren zwaaien, het was net of ze ons welkom en gedag zwaaiden, wat een apart gezicht.

Dat zijn dan ook van die speciale momenten, gewoonweg leuk om mee te maken.

Al lopend de Monte do Gozo bereikt waar bovenop een monument stond en langs de weg een soort kapelletje. Dit was het punt waar vroeger (vrij vertaald heel lang geleden dus) de pelgrims zich wat konden opkalefateren en waar vandaan ze de kathedraal konden aanschouwen, wat voor hen een genot was.

Voor ons is het nu heel anders: de stad is zo gegroeid en mede daardoor ook zo vol gebouwd met flats en hoge gebouwen dat we de katheraal vanaf deze plaats helaas niet meer kunnen zien.

Met nog 4,7 km te gaan hebben we eerst nog even de rest van de meegenomen pelgrimsmaaltijd opgesnoept en daarna weer verder.

Een stuk verder in de stad zagen we de pieken van de kathedraal schitteren boven de andere gebouwen uit, we waren nu dichtbij.

Bij de kathedraal aangekomen zagen we weer een aantal bekenden van de camino, wat erg leuk was.

Foto's gemaakt van Sarah en Carrie met hun camera voor de kathedraal en vergeten foto's van mijzelf te laten maken. Maar ja wat maakt het ook uit, we zijn er en hup de Compostela halen.

Ik was eigenlijk een beetje teleurgesteld, want eigenlijk stelt het geen zak voor, het is een formaliteit.

Je levert je credencial in en krijgt een formulier voor je neus geschoven waar je je gegevens in moet vullen, waarna zij je Latijnse naam opzoeken en daarna je Compostela invullen.

Voor 1 euro kan je een koker kopen waar je de Compostela in kan opbergen zonder dat het beschadigt in je rugtas.

Zo en nu eerst tijd voor een biertje.

Rugtassen naar de albergue en daarna de toerist uithangen wat ook een zeer prettige bezigheid blijkt te zijn met al die tappas en biertjes.

Tot 18-07-2010

31e etappe Arzua-Pedrouzo

14-07-2010

Vanmorgen om 6.00 uur op pad. In de stad was alles vrij goed zichtbaar maar even daarbuiten was geen verlichting en was het gelijk pikkedonker tussen de bomen door.

Het was vanochtend fris met af en toe een motregentje.

We liepen weer door hele mooie paden tussen de eucalyptusbomen door die een heerlijke geur afgaven.

Doordat we zo vroeg waren vertrokken was het heerlijk rustig onderweg waarbij we af en toe stilstonden om van de stilte en rust om ons heen te genieten. Het enige wat we konden horen was de wind die door de bomen waaide, heerlijk.

Naarmate het lichter werd lieten de vogels zich weer steeds meer horen, die mooie vriendjes van mij. We liepen weer door mooie dorpjes en onder bomenhagen door tot we opeens de villa gladiola tegenkwamen, een explosie aan bloemen met mooie kleuren. Tja hier moest ik dan ook wel foto's van maken, prachtig om te zien.

Verder doorgewandeld en ergens onderweg ontbeten, koffie met toast. Bij de volgende stop hebben we koffie met empanada genomen, want je moet de inwendige mens ook niet vergeten.

In Pedrouzo aangekomen namen we intrek in een mooie albergue, spulletjes klaargelegd en wezen lunchen en douchen. Daarna ben ik even rond gaan kijken: de plaats zelf is niet super, maar we zijn toch op doorreis.

Morgen naar Santiago de Compostela.

Tot morgen.

30ste etappe: Melide - Arzua

Vandaag vroeg vertrokken, toen het nog donker was. Af en toe liepen we tussen de eucalyptusbomen door die een heerlijke geur afgaven, een bekende en vertrouwde geur. Als ontbijt hebben we wat fruit en nog wat andere narigheid dat we gisteren in een supermarkt hadden gekocht.

Na 5 kmheerlijk in de schemer te hebbengelopen,namen weonze eerste koffie en dat hebben we opgedronken terwijl we de stierenrennen in Pamplona op televisie bekeken waar iemand nog even op de hoorn genomen werd.

Na al deze inspanningen weer op pad gegaan, waar we weer een aantal dames tegenkwamen. Onder begeleiding wel te verstaan, best wel leuk om te zien.

In het donker lopen is op zich wel apart: je komt bijna niemand tegen en naarmate het lichter wordt, des te meer vogels je hoort en verder hoor je alleen jezelf.
Het pad zelf was best mooi: dan weer omhoog tussen de bomen door, dan weer even langs de weg, maar het verveelt zeker niet als je de omgeving blijft bewonderen.

De temperatuur valt best mee, maar er valt af en toe een klein spettertje. Op zich niet echt vervelend.

Arzua is net als veel andere plaatsen niet echt spannend, maarwe komen hier ook niet om de plaatsen te bezichtigen, dus is dat ook geen probleem.

Ik ga nu even de toerist uithangen, dus tot morgen.

29ste etappe: Palas de Rei - Melide

Om 7.00 uur opgestaan en in een herberg gaan ontbijten, waar ik met een aantal Spanjaarden de wedstrijd van gisteravond evalueerde. Althans dat deden zij hoofdzakelijk; ik luisterde met een kater

en niet alleen van het bier en de larios-cola, maar het waren wel vriendelijke mensen.

Op pad dan maar. Eerst langs de autobaan, daarna door dorpjes, oude dorpjes waar de stallen goed geurden. Sommige huisjes deden me denken aan het huis van mijn opa en oma van moederskant, waar de koeien in de stalonder in het huis zaten, een feest aan herinneringen.

Veel dorpjes bestonden hoofdzakelijk uit een paar huisjes en stallen, op het land werden maïs, aardappelsen diverse andere groenten verbouwd.
Voor ik het in de gaten had, doemde daar Melide op, ook weer een lelijke plaats zonder sfeer of ziel, maar we zouden hier overnachten en dus ook maar gebleven.
Het was vandaag een korte ontspannen etappedie veel oude herinneringen ophaalde, dus ook weer een prettige dag gehad. Maar ik moet nog wel even wennen aan het tempo dat ik nu samen met mijn Amerikaanse vriendinnen loop.

Tot morgen.