28ste etappe: Eirexe - Palas de Rei

Vandaag later opgestaan, want dit zou maar een kippenstukje worden met een uitstapje van een paar km naar een eeuwenoud kerkje. Daar kwamen vroegen de ridders tot rust voor ze weer verder doortrokken naar Santiago de Compostela.

Onderweg weer veel groen en boerendorpjes die ook uitgestorven waren. Op een kruispunt stond een bar met een frisdrank en een snackautomaat waar we een cola en een kitkat als ontbijtuit hadden getrokken.

Net toen we die ophadden, kwam ereen vrouw aanrijden die de bar opende en daar hebben we gelijk maar even koffie en een donut verorberd. Want in de albergue waar we geslapen hebben, was verder niets te krijgen en dit was een welkom ontbijtje.

Dan maar verder naar Palas de Rei, daar voor de zekerheid een kamer in een bar genomen i.v.m. de voetbal vanavond.

Verder was dit ook niet zo'n spannende plaats, maar weer een stapje verder.


Tot morgen.

27ste etappe: Portomarin - Eirexe

Het verslag van de 24ste etappe op 7 juli is vervangen door het oorspronkelijke, uitgebreide bericht.

Ontbeten in de herberg, het was een goedeherberg. Rustig aangestart:Portomarin via een brug binnengekomen en verlaten via een andere brug. Jammer dat ik gisteren geen pulpo op het plein heb genomen toen het kon, maar ja achteraf...

Vanaf de brug over het water gekeken, dat was een mooi plaatje. Na de brug ging het weer omhoog waar het pad langs de autobaan liep, met veelgroen zoals maïs, bomen, varens, enz. Het zag er best mooi uit.

Af en toe lag in de verte een dorp tussen de bomen met daaromheen mist of laaghangende wolken, een mooi schouwspel. Verder liep het pad langs wederom boerendorpen waar wederom de koeienvlaaien op de straat lagen en de landelijke geuren kwamen je ook tegemoet.

Volgens mij heeft opruimen ook geen zin.

In de dorpen was verder ook niets te beleven. Geen bar ofwinkel, alleen de boeren in de stallen of op het land het vee.

In Firexe aangekomen bij de albergue ingecheckt en wat gaan drinken in de bar aan de overkant. Daar weer een nieuwe Amerikaan - die Greg heet - ontmoetenbinnen een jaarpriester wil worden. Buiten het ouwenelen met andere wandelaars was verder niet veel te beleven, wel iets te veel gedronken vandaag.

Tot morgen

26ste etappe Tricastela - Sarria - Portomarín

6.30 gestart met wandelen. Het was nog vrij donker en ook vrij rustig, nou dan begin ik ook maar rustig aan, dacht ik.

Gisteravond heeft het gestormd, bliksems, regen, wind en donderslagen; het kwam echt met bakken naar beneden. Ik dacht nog: wat nu valt, hebben we morgen geen last van en dat klopte, want het was een heerlijk temperatuurtje om te wandelen.

Gaandeweg werd het lichter en wat mij enorm opviel, was dat alle boerendorpen waar ik doorheen liep waren schoongespoeld, alleen de landelijke geuren zijn niet weg te krijgen in de meeste dorpen.

Wat mij ook opviel, was dat waar voorheen de nalatenschap van onze koeienvriendinnen lag, nu allemaal stenen, takken en gruis lag, dus moet het wel erg gestormd hebben.

Al snel in de eerste km ging mijn tempo weer omhoog, kon er niet veel aan doen, het gebeurde gewoon en het was weer heerlijk. Man het lijkt wel een verslaving of je lichaam zelf drugs aanmaakt.

Het kan ook komen doordat ik gisteren voor het eerst een middagslaapje heb gedaan (siësta vrij vertaald, ik zeg maar wat) dat je weer op en top fit bent.
Maar ja hoe het ook zij, genieten geblazen van de mooie omgeving. Groen, veel groen, het was net of dat op sommige plaatsen de bomen een haag/boog voor je maakten, waardoor een soort groene tunnel ontstond waar je doorheen liep. Fantastisch man, jullie zouden hier ook moeten lopen!
Overal waar een heuvel of berg aan de zijkant van het pad stond, kwam water uitgestroomd. Het was net of een groot deel van het pad één en al uit bronnen bestond.

In een boerendorp moest ik even ruimte maken voor een aantal langslopende dames, begeleid door een hond en een boerin, een jonge boerin. Had ik nog niet eerder gezien hier onderweg. Normaalgesproken zijn het allemaal boeren die dat doen, maar ik moest wel even ruimte maken en opletten dat de dames niet tegen mij opbotsten, want sommige dames hadden zichzelf wel heel erg ingesmeerd. De koeienvlaaien zaten zelfs op de zijkanten van al dat heerlijke langslopende vlees (eerst schoonwassen ja).

In Sarria aangekomen ben ik gelijk naar het postkantoor gelopen om een postpakketje op te halen, maar dat was nog niet aangekomen. Sarria was een lelijke stad, geen uitstraling, onvriendelijke mensen.

Ik ben daar een uurtje aan het rondhangen geweest, maar ik vond geen zak aan deze sfeerloze plaats. Dus ik wou die heerlijke wandeling niet zo af laten lopen. Ik had ook het vermoeden dat een hoop bekenden en mijn Amerikaanse vriendinnen verderop gelopen waren, dus besloot ik door te lopen.

Het hoge tempo had ik zo weer te pakken. Het ging zo verschrikkelijk gemakkelijk, dat ik dit op een gegeven moment absurd vond, zo makkelijk ging het mij af. Onderweg nog even gestopt voor een koffie en een klein hapje, want op de een of andere manier krijg ik geen honger tijdens het wandelen.

Voor ik het wist, zag ik een groot meer opdoemen en even verderop een brug. Daar lag Portomarín, een mooi uitzicht (ik kan helaas nog geen foto's plaatsen, want ik heb nog geen computer met de juiste adapter gevonden) via die brug. Daarna via een wat steile trap de stad in waar net een soort pulpo (octopus) feest aan de gang was. Had ik gelijk maar gaan zitten, dan had ik ook wat heerlijke pulpo gegeten, maar een paar Duitsers - die ik regelmatig onderweg op diverse plaatsen tegenkom en waar ik dan ook een praatje mee maak - riepen me en zeiden dat mijn Amerikaanse vriendinnen verderop in de albergue verderop zaten. (Zij zaten er zelf ook) dus ben ik eerst maar gaan inchecken en goed dat ik dat gedaan had, want het bleek dat zo goed als alle albergues in de stad vol waren (tja de laatste 100 km zijn nu begonnen, dus ook de toeristen lopen mee

). Douchen, even een biertje en toen was de pulpo alweer verdwenen. Dan maar een hapje in een bar genomen, maar dat is van die opgepiefte pulpo en dat is toch even anders.

Maar ja, weer een fantastische dag gehad om niet te vergeten. Ik heb verder met mijn Amerikaanse vriendinnen afgesproken dat ik verder met ze meeloop, want zij lopen maximaal 15 tot 20 km per etappe en dan kan ik ook gelijk acclimatiseren.

Tot morgen

25ste etappe: O Cebreiro - Tricastela

Vannacht heeft het gebliksemd en geregend. Dit kwam goed uit, want het was behoorlijk warm. 6.30 uur ben ik opgestaan en toen was het weer droog.

Ik begon mijn etappe in de schemer op een mooi pad dat liep langs de bomen en links ervan een dal, voor zover je het op dat moment goed kon zien.
Het pad liep eerst vrij vlak, daarna iets af, toen het plotseling weer begon te stijgen en ik merkte dat dit me moeite kostte.

Gelukkig ging het pad daarna weer omlaag, want de plaats die ik uitgezocht had, lag een stuk lager dan het startpunt.

Ik liep weer door een hele mooie omgeving die hier en daar bedekt was met laaghangende wolken. Onderweg kwam ik weer wat boeren en boerinnen tegen die hun koeien naar een ander veld aan het verplaatsen waren, en ik moest weer laveren tussen de koeienvlaaien door om niet onder de prut te komen te zitten.

In Tricastela aangekomen voelde ik me moe, maar ja, wat ik gisteren heb gedaan is eigenlijk even te veel van het goede geweest en tijdens het middag eten (14.00 uur, tenslotte zit je wel in Spanje ja) zat ik te knikkebollen. Dit was de eerste keer dat me dit overkwam tijdens mijn tocht, dus heb ik maar besloten om ook maar voor het eerst een middagtukje te gaan doen, siësta dus.

Tot morgen.

24ste etappe: Villafranco del Bierzo - O Cebreiro

Om 5.30 uur opgestaan, hoofd voelde niet super aan, maar ja Oranje hè.

Na een goed ontbijt in de albergue op pad. Het was nog redelijk donker en ik moest goed opletten waar ik liep.
De weg liep langs een snelstromend rivier. Zolang het donker was, hoorde ik bijna niets, behalve af en toe langsrijdend verkeer op de snelweg die even verderop liep, maar dat vond ik geen echte verstoring.
Toen het lichter begon te worden, werd het helemaal een lekker stukje lopen, al liep ik langs de weg wat ik nu niet echt storend vond. En de vogels begonnen hun kunsten steeds luider te laten horen (of dat ze elkaar aan het wekken waren), samen met het geluid van de snelstromende rivier: dat was genieten.

De etappe ging vrij relaxed continu begeleid door die rivier met dat heerlijke rustgevende geluid en het pad begon rustig maar wel steeds meer te stijgen. Daar besloten om te stoppen en wat te eten: een in de supermarkt gekocht broodje met serranoham, incl. 2 stuks fruit (fruit? Ja fruit ja, dat eet ik ook. Gezond he?), heerlijk sappig fruit.

15 minuten gerust en weer verder het werd steeds mooier groen, overal groen met hier en daar een dorp en het pad werd op diverse plaatsen overkapt door de bomen (het was af en toe net een tunnel, prachtig tot het punt dat het pad echt begon te stijgen.
Man, wat had ik me hier op verkeken. Ik dacht dat St Jean heel wat was, maar vergeleken met dit was het achteraf kinderspel (ik heb het pad gedoopt tot Demolition Alley). Mijn benen werden goed op de proef gesteld, er kwam geen eind aan het continu stijgen.

Opeens hoorde ik bellen en honden en een boer roepen: 'hé vacaaa' (vrij vertaald: hup koeoe) en de honden fungeerden niet als schapen- maar als koeienherders. Het was voor het eerst dat ik dit zo heb zien doen, was leuk om even te stoppen en het tafereel te aanschouwen.

Verder omhoog. Man wat kwam er een water uit mijn lichaam! In combinatie met de inspanning en het zonnetje dat goed aan het prikken was, spoot het zweet mijn lichaam uit (voor de DSP-ers onder ons: je kon er een werkwals mee koelen).

Het pad werd steeds meer bedekt door koeienvlaaien en ik kwam het grensbord met Galicia tegen. Daar weer gestopt en een fotootje geschoten en verder. Ten slotte was ik er nog niet.

Al lopend door af en toe eens een dorp en stappend door de koeienvlaaien, kwam ik uiteindelijk zeiknat van het zweet (het leek wel of ik weer in een rivier was gedoken) in O Cebreiro aan, wat een prachtmoment!

Daar gelijk maar een pul bier genomen. Wat smaakt dat dan lekker na zo een tocht en alles waar ik tegenaan kwam was ook gelijk nat.

Daar in een privéhuis een kamer gehuurd, mezelf opgeknapt en weer klaarstaan voor Spanje. Deze kost ook, heb ik gemerkt, maar zeer de moeite waard. Dit wordt een droomfinale waar ik zeker voor ga zitten en ik wens onze Spaanse vrienden en familie veel succes tegen mijn topper Oranje.

Ik had niet verwacht dat ik weer zo'n mooie tocht zou krijgen waar je - al kostte het heel wat moeite - zo heerlijk van kan genieten en ook aan het einde van zo'n etappe dit kan delen met je vrienden.

Dit had ik jaren eerder moeten weten maar aan de andere kant zou ik mijn andere vakanties voor geen goud hebben willen missen.

Tot morgen.

Mensen voor Mensen

We zouden het bijna vergeten door alle verhalen, maar eigenlijk loop ik ook nog voor een goed doel. Mensen voor Mensen is de uitverkorene.

Clary heeft in mei voor dit zelfde doel gelopen en de tussenstand is op dit moment (6 juli 2010) ruim € 3400,--.

Veel van de trouwe lezers hebben haar of mij al gesponsord en daar zijn we heel blij mee. Voor degenen die dit om welke reden dan ook nog niet gedaan hebben en nog willen doen: het kan nog steeds hoor!

Er zijn zelfs mensen die elk van ons gesponsord hebben. Helemaal geweldig!

Wie ook nog iets wil doneren, kan dit doen op rekening nr. 1513.513.761 t.n.v. C.M.M. Barrientos-de Reus.
Vanuit het buitenland gelden andere gegevens: IBAN NL 96 RABO 0326989692 t.n.v. C.M.M. Barrientos- de Reus in Velsen-Noord. Swift code is RABONL2U.

Heel hartelijk bedankt; de bootreis van Mensen voor Mensen vaart er wel bij!

23ste etappe: Cacabelos - Villafranca del Bierzo

Ik hoefde niet vroeg op te staan, maar ik kon maar slecht slapen. Een paar keer wakker geweest en wat op het binnenplein gewandeld, om 6.00 uur maar eruit.
Jane Webster was op dat moment ook al wakker, dus heb ik haar teen opnieuw verbonden. Na wat grimassen en stuipjes met haar been (van de pijn) voelde het voor haar toch lekkerder aan dan voorheen (pleister gebruikt met wat zalf ertussen i.p.v. gaas en tape).

Toen het tijd was richting bus gelopen, dit ging redelijk en in een kroegje koffie gedronken.
De bus zou om 9.00 uur vertrekken, maar ja soms loopt het anders en werd het 10.30 uur.
Nadat ik Jane op weg had geholpen, kwam een jong meisje naar me toe die ook slecht liep en vroeg naar een dokter en of ik haar kon helpen. Haar even begeleid 5 minuten en daarna weer op pad. Toen ik langs een raam dat wat spiegelde liep, heb ik mijn hoed afgedaan en op mijn voorhoofd gekeken of er een stempel op stond en of ik misschien een bord op mijn rug had met de tekst: kom maar, ik help wel, of zoiets.

Over de etappe valt niet veel te vertellen, het was maar 9 km en niet fraai. Maar in Villafranca aangekomen, bleek tot mijn grote blije verrassing dat mijn Amerikaanse vriendinnen daar ook waren.

Samen gegeten en - kan niet anders - voetbal gekeken. FANTASTISCH, dus maar even een paar extra borrels genomen (Oranje begint geld te kosten, smile!!).

Tot morgen.

22ste etappe: Ponferrada - Cacabelos

Vandaag om 6.30 uur opgestaan, tanden poetsen, spulletjes gepakt en naar beneden. Was trouwens een goede albergue.

Samen met Kelly naar een bank gezocht langs de route, maar niets gevonden, dus de stad in. Haar pinpas deed het nog niet in zo'n flappentapper, dacht ze. Nadat zij met USA had gebeld zijn we eerst het postpakketje wezen versturen, pinnen, daarna zijn we op een andere locatie haar pinpas gaan uitproberen wat wel lukte. Bleek dat sommige banken haar pinpas niet accepteerden.

Onderweg liepen we langs een bakker waar een heerlijke empanada-lucht uit kwam. Je wordt gewoonweg naar binnen gelokt door die heerlijke lucht, dus 2 stukjes gekocht en zittend op een bankje langs de rivier kijkend naar het kasteel dat spul opgepeuzeld, heerlijk.

Afscheid genomen, want ik wou weer mijn slentertempo van gisteren aan gaan houden.

Het was inmiddels weer 9.30 uur, maar het was een etappe van 15 km, dus geen probleem, Het eerste stuk was weer saai (maar ja, stad en woonwijken enz., geen zak aan dus), lopend langs ook de rijkere lui huisjes en wat dorpjes waar verder weinig meer te zien was. Dat op zich vond ik niet erg, daar ik hoofdzakelijk in gedachten liep.
Opeens zag ik meer druivenvelden (anders dan in de Rioja-streek) en meer glooiingen onderweg, dat is toch wel leuker lopen.

Onderweg weer een paar bekenden tegengekomen, gegroet en weer verder. De meesten gingen naar Cacabelos, een leuk plaatsje waar de albergue aan het einde van het dorp was na het oversteken van een rivier.

Daar kwam ik weer Jane Webster tegen. Haar teen wordt nu wel donkerder en er zat zo'n eksteroog o.i.d. op. De dokter had haar antibiotica gegeven, maar daar werd ze niet lekker van, dus slikt ze het maar niet.

Ik heb haar geholpen met het gaasje vervangen, maar ze vergaat van de pijn.

Gelukkig heb ik haar zover gekregen dat ze de volgende dag niet zou gaan lopen, maar de bus zou nemen naar Ocebreiro; scheelt een paar dagen lopen, dus ook rust voor haar teen.

Afgesproken dat ik haar naar de bus zou brengen en gelijk informeren hoe of wat verder met de bus. Die zou om 9.00 uur vertrekken, daarna zou ik weer verder wandelen.

Tot morgen.