Om 5.30 uur opgestaan, hoofd voelde niet super aan, maar ja Oranje hè.

Na een goed ontbijt in de albergue op pad. Het was nog redelijk donker en ik moest goed opletten waar ik liep.
De weg liep langs een snelstromend rivier. Zolang het donker was, hoorde ik bijna niets, behalve af en toe langsrijdend verkeer op de snelweg die even verderop liep, maar dat vond ik geen echte verstoring.
Toen het lichter begon te worden, werd het helemaal een lekker stukje lopen, al liep ik langs de weg wat ik nu niet echt storend vond. En de vogels begonnen hun kunsten steeds luider te laten horen (of dat ze elkaar aan het wekken waren), samen met het geluid van de snelstromende rivier: dat was genieten.

De etappe ging vrij relaxed continu begeleid door die rivier met dat heerlijke rustgevende geluid en het pad begon rustig maar wel steeds meer te stijgen. Daar besloten om te stoppen en wat te eten: een in de supermarkt gekocht broodje met serranoham, incl. 2 stuks fruit (fruit? Ja fruit ja, dat eet ik ook. Gezond he?), heerlijk sappig fruit.

15 minuten gerust en weer verder het werd steeds mooier groen, overal groen met hier en daar een dorp en het pad werd op diverse plaatsen overkapt door de bomen (het was af en toe net een tunnel, prachtig tot het punt dat het pad echt begon te stijgen.
Man, wat had ik me hier op verkeken. Ik dacht dat St Jean heel wat was, maar vergeleken met dit was het achteraf kinderspel (ik heb het pad gedoopt tot Demolition Alley). Mijn benen werden goed op de proef gesteld, er kwam geen eind aan het continu stijgen.

Opeens hoorde ik bellen en honden en een boer roepen: 'hé vacaaa' (vrij vertaald: hup koeoe) en de honden fungeerden niet als schapen- maar als koeienherders. Het was voor het eerst dat ik dit zo heb zien doen, was leuk om even te stoppen en het tafereel te aanschouwen.

Verder omhoog. Man wat kwam er een water uit mijn lichaam! In combinatie met de inspanning en het zonnetje dat goed aan het prikken was, spoot het zweet mijn lichaam uit (voor de DSP-ers onder ons: je kon er een werkwals mee koelen).

Het pad werd steeds meer bedekt door koeienvlaaien en ik kwam het grensbord met Galicia tegen. Daar weer gestopt en een fotootje geschoten en verder. Ten slotte was ik er nog niet.

Al lopend door af en toe eens een dorp en stappend door de koeienvlaaien, kwam ik uiteindelijk zeiknat van het zweet (het leek wel of ik weer in een rivier was gedoken) in O Cebreiro aan, wat een prachtmoment!

Daar in een privéhuis een kamer gehuurd, mezelf opgeknapt en weer klaarstaan voor Spanje. Deze kost ook, heb ik gemerkt, maar zeer de moeite waard. Dit wordt een droomfinale waar ik zeker voor ga zitten en ik wens onze Spaanse vrienden en familie veel succes tegen mijn topper Oranje.

Ik had niet verwacht dat ik weer zo'n mooie tocht zou krijgen waar je - al kostte het heel wat moeite - zo heerlijk van kan genieten en ook aan het einde van zo'n etappe dit kan delen met je vrienden.

Dit had ik jaren eerder moeten weten maar aan de andere kant zou ik mijn andere vakanties voor geen goud hebben willen missen.

Tot morgen.