21ste etappe: Rabanal del Camino - Ponferrada

Vanmorgen wou ik niet te vroeg opstaan, maar toch weer 6.00 uur opgestaan.
Rustig mijn spullen gepakt, koffie gedronken. Het zou voor mij een mijlpaal moeten worden. Wat foto's genomen van de albergue en de cheffin nam een foto van mij voor het vertrek, een groet, en die berg op.
Ik had mijn vrienden verteld dat ik dit alleen moest doen, dus waren zij veel eerder dan mij vertrokken. Eenmaal op weg, eerst nog wat asfalt en daarna paden zoals het hoort, kreeg ik toch weer die drift: ik kon het niet helpen, maar ik moest en zou mijn lichaam testen.
Even de tijd genomen om wat plaatjes te schieten, maar toen moest ik weer, wat voor mij geen vervelend gevoel was. Integendeel ik genoot van de omgeving: bomen, vogels, krekels, bergen, nevelen het zweten.

Maar wat mij het meeste was een nieuwe ervaring, het gevoel van gelukkig zijn (nog gelukkiger, ja nog gelukkiger).

Dit gaf mij zo veel energie dat het wel leek of ik die berg opvloog (een bijzondere ervaring).
Onderweg kwam ik nog een fietser tegen die gelijk met mij vertrok en ik haalde continu wandelaars in tot ik op die berg aankwam.
Eigenlijk was ik een beetje teleurgesteld door de aanblik van de Cruz de Ferro. Het was rommelig en er stond een klein kruis op een grote hoge houten paal. Ik had een groter kruis verwacht, maar het is zoals het is.
Ter plaatse de steentjes neergelegd, de champagneroos die ik van mijn nichtje had gekregen, en van mij een lint dat ik vanaf St Jean Pied de Port had meegedragen.
Na dat te hebben gedaan, ben ik op een rustig plekje gaan zitten en daar ben ik gaan bidden voor ons allemaal. Ik geloof en hoop dat ik niemand vergeten ben. :-)

Tevens heb ik mijn verontschuldiging aangeboden voor mijn kwaadheid en de ietwat lelijke woorden die beter niet vertaald kunnen worden (ik wist niet dat ik zo kon ouwenelen tegen Iemand die je niet kan zien, maar ik blijk talent te hebben).

Na ca. 30 min. mijn rugzak weer om en toen wou ik weer met de zelfde noodvaart op weg. Maar na ca. 20-30 meter kreeg ik een voor mij weer nieuw gevoel: rust, alsof je klus klaar is en dat je verder geen haast meer hebt (zo niet Nico). Maar ja, gewoon doen wat je gevoel je aangeeft en ik ben van af dat moment rustigaan banjerend de rest van de etappe gaan afleggen en genieten van de omgeving.
Ik werd weer door iedereen ingehaald met de vraag of het wel goed ging met mij. Ze waren verrast met het antwoord dat het buitengewoon goed ging.

Ondertussen was ik al een paar keer een vrouw tegengekomen en gegroet. Ik had haar nog niet eerder gezien maar ja je ziet vaker nieuwe gezichten.
Het pad liep door mooie oude dorpen, boerendorpen en op een gegeven moment kwam weer die vrouw. Ze haalde mij in (waarschijnlijk had ze ergens gerust) en sprak me aan (waarschijnlijk zie ik er vertrouwd uit of hulpvaardig). Ik weet niet meer precies hoe het ging maar we raakten aan de praat en ik schat in dat het de laatste 12 km waren.
Dit was toch wel het spannendste gedeelte van de afdaling, vrij steil en op sommige plaatsen harde ondergrond met zo goed als overal losliggende leisteen. Dat betekende goed opletten dus (bleek dat gisteren een vrouw op die afdaling haar been heeft gebroken).

Al pratend bleek zij ook een Amerikaanse te zijn die haar bagage kwijt was geraakt na het landen in Madrid. Het zou - indien gevonden - naar de Ponferrada gestuurd worden.
Leuk gezelschap. Zij had last van haar knie, ze was er al aan één geopereerd. Ik was al 2 dagen pijnvrij en had dan ook zonder brace gelopen, dus heb ik die incl. mijn zalf aan haar gegeven. Wat ze graag aannam, daar haar eigen brace nog in haar bagage zat en vrij snel daarna had ze geen last meer van haar knie (mooi toch).

Al ouwenelend, hoofdzakelijk Spaans want dat wou ze ophalen (moet je mij voor hebben: ken zelf niet alle woorden, maar ja zo leer je zelf ook wat, toch?).

In Molinaseca aangekomen (mooi plaatsje trouwens) twijfelde ze of ze zou blijven, ten slotte was het wel een hele mooie plaats. Daar ik mijn zinnen op Ponferrada had gezet, liep ik door maar 100 m verderop dacht ik what the hack (is Engels dus), ik had geen haast en we hadden mensen in het gras langs de rivier zien liggen.
Wij kochten ieder een broodje en ik nog een Fanta en we gingen ook langs de rivier zitten. Schoenen uitgetrokken en het water in gegaan. Het was heet, bloedjeheet en in een opwelling liet ik me met kleding en al (zonder rugzak natuurlijk, ik ben geen Eppo) in het water knetteren.
Dat was koud, knijter wat koud, zo koud dat het ademen even stokte. Wat een heerlijkheid na al die warmte! Ik ging het water uit en even later er toch weer in, heerlijk!

Ook zij volgde mijn voorbeeld en zo te zien genoot zij daar ook van, waarna we al drogend in de zon ons broodje opaten en daarna weer op pad.
Toen we bij de albergue in de buurt kwamen, veranderde zij van idee en liep verder mee naar Ponferrada, want ze wou toch ook wel weten of haar bagage was aangekomen.
De rest van de weg werd erg eentonig, asfalt, stoepen, dorpen tot aan Ponferrada. Daar aangekomen zag ik weer mijn Koreaanse vriend en Amerikaanse vriendin van de laatste 3 dagen en ook Jane Webster die Australische van 70 jaar. Prachtig mooi om die weer te zien, al heeft ze nog veel last van haar voeten.

Lekker gedoucht, kleding op de hand gewassen (inmiddels was de kwijtgeraakte bagage binnen gekomen) en 's avonds bij een zeer goed gerestaureerd kasteel gezeten en wat gedronken. Dat was wel gezellig, zo met z'n 5-en. :-)
Ondertussen had ik met de nieuwe 33-jarige Amerikaanse - Kelly heet ze - afgesproken dat ik haar (het was zondag en dan is alles dicht hier) morgen verder zou helpen met het opsturen van een pakket en wat gepiel met de bank. Ten slotte had ik geen haast, want ik lig 5 dagen voor op schema.

Afsluitend: dit was een dag met verschillende, hele mooie ervaringen een prachtig mooie route en ook een nieuw persoon leren kennen die ik heb kunnen helpen.
Voor mij was deze etappe tot nu toe een van de mooiste ook voor het innerlijke.
Tot morgen.

20ste etappe: Puente y Hospital de Obrigo - Rabanal del Camino

Vanochtend twijfelde ik of ik een lange of korte etappe zou gaan maken en ik wou ook even alleen lopen. Kyoung Juon en Kirsten gingen al op weg, dus gegroet met de gedachte dat ik ze niet meer zou zien. Na ca. 1/2 uur ben ik toch ook maar gestart en toch ook besloten om de 35 km lange etappe te gaan lopen.
Eigenlijk wou ik rustig aan doen, maar ja soms is de drang iets groter dan zou moeten. Dus op pad en tot mijn verbazing had ik ze na een ja weer eentonig pad langs de autoweg in Astorga ingehaald.

Churros met dikke donkere chocolade gegeten en weer op weg. De zon brandde alweer goed

en de omgeving werd wat mooier en glooiender met bomen, struiken, vogels en van al dat andere onkruid.

Vandaag ging het niet zo snel als gisteren. Het stijgen en de temperatuurgevoelswaarde 35+ waren wel pittig, maar het terrein werd wel veel mooier met ook weer van die twietergeluiden.
Kristen was bij aankomst helemaal leeg. Ik was om eerlijk te zijn ook niet helemaal fris meer, maar ja Nederland hè!

Albergue opgezocht, biertje gepakt, was gedaan (jawel hoort er ook bij) en nog wat andere flauwekul.
Morgen ga ik naar Ponferrada maar wel langs Cruz de Ferro, wordt denk ik weer een van de mooiere tochten.

Tot morgen.

19de etappe: Leon - Puente y Hospital de Obrigo

7.00 uur begonnen aan de etappe van 32 km, samen met Kyoung Joun en Kirsten. Het zou een vervelende etappe worden langs de autoweg en industrieterreinen met hier en daar wat graanvelden ertussen door. Een etappe waar je weinig over kan vertellen, dus niet veel spannends te zien en vrij saai.

Wat wel prettig was, is dat we alledrie een moordend tempo konden blijven lopen. Dat werd dus weer heerlijk zweten: een lekker gevoel waar de zon z'n steentje aan bijdroeg.

Gaandeweg zie je het land meer veranderen: de bergen zijn steeds meer in zicht en komen gelukkig dichterbij, want het wordt weer tijd om wat meer afwisseling in het landschap te krijgen.

Onderweg kwamen we nog een hangende Jezus tegen. Eerst dachten we dat het een beeld was, maar naderbij gekomen en bestudeerd (Kirsten schrok zich een hoedje) bleek het een of andere smakeloze pummel te zijn die daar halfnaakt hing, op de lendedoek na dan. Voor 1 euro mocht je een foto nemen. Ik merkte dat ik hier kwaad om werd.

Naar mijn mening was dat zeer onsmakelijk, spotten en het beledigen van mensen met een bepaald geloof.

Bij het binnenlopen van het dorp moesten we over een brug met een verhaal (verhaal hierover volgt later). Even daarvoor moesten weslalommen door een kudde koeien die even kuierend verplaatst werden, ook wel leuk voor de afwisseling.

Bij aankomst in de herberg waren Carry en Sarah al in de herberg, maar die hadden besloten door wat persoonlijke ongemakken een deel van het traject met de bus af te leggen.

's Middags naar de voetbal gekeken waarna ik een paar kannen sangria heb laten aanrukken en een feestje gevierd (mooi he?). Rib uit mijn lijf, maar ja, je hebt wat over voor je team toch?

Tot morgen.

Rustdag in Leon

Vanochtend laat opgestaan, want de sluit- en vertrektijden waren hier wel erg ruim, waarschijnlijk omdat het ook tot de keten van Hostelling Internatinaal hoort.
Gedoucht, rugzak ingepakt en naar de volgende herberg in een nonnenklooster.

Hier gaat het er iets strenger aan toe. Sluiten gebeurd hier om 21.30 uur en dan gaat de deur dicht. Van 6 tot 7 is er ontbijt en moven. Gescheiden kamers, hanen en kippen apart, behalve de gehuwden. Man, wat had ik er een lol in!

Een aantal stellen moesten dus gescheiden (dus niet in de zelfde kamer) slapen.

Hier kwamen we Carry ook weer tegen, dus na inchecken de stad rond. Leon is een mooie stad maar je moet wel een goed richtingsgevoel hebben, anders dool je rond en kom je telkens op hetzelfde punt uit.
Maar ja, goed dat we met zijn vijven waren waarvan er 2 goed de weg konden vinden. De kathedraal, Goudi's gebouw, de oude vestingmuren en zo goed als alleen maar bars en restaurants (dat kost).

Vandaag is het weer boven de 30 graden en goed te doen (voor mij althans). Sommigen moesten in de schaduw lopen en/of siësta houden.
Het was vandaag een luie dag; als ik er maar niet te veel aan wen. Ik zie er nu wel weer naar uit om de bergen weer in te gaan.

Even een paar dagen wachten maar.

Tot morgen.

18de etappe: Reliegos - Leon

Vannacht slecht geslapen. Ik was regelmatig wakker, maar ben blijven liggen en 6.45 uur opgestaan, 7.30 uur gaan lopen.

Dit zou verder niet zo'n spannende etappe worden: 26 km vlak en langs de autoweg.

Langs het pad lagen maïsvelden het enige spannende aan deze weg was een klein heuveltje en de steeds harder brandende zon (in Leon was het 35 graden).

Na 7 km ontbeten, koffie en een broodje lomo. Daarna weer rustig verder samen met Sarah, Kyoung Joun en onderweg kwamen we nog een Texaanse Amerikaanse tegen, Kirsten. Die bleef verder bij ons lopen, want ze was moe en had gezelschap nodig. Een gezellige dame die ook de stad met ons ging bewonderen.

Als afsluiting een biertje en hapje. Het was een rustige, niet echt spannende, maar hete dag.

17de etappe: Sahagun - Reliegos

Als eerste wil ik iedereen bedanken voor alle mooie en ondersteunende reacties, het doet me goed om ze te lezen.

In Sahagun zou ik mijn beide Amerikaanse vriendinnen ontmoeten, maar tot mijn grote verrassing kwam daar als eerste mijn Koreaanse vriend aanzetten.

Hij had een taxi genomen, want hij voelde zich afgelopen nacht en ochtend niet lekker.

Ik vroeg hem naar zijn bankpasje, maar het bleek dat hij hem niet verloren had maar gewoon niet goed had gekeken.
Man wat was ik blij dat ik hem weer tegenkwam. Ik vermoed dat de Amerikaanse vriendinnen hem doorgegeven hadden waar ik zat. Kyeung Juon is een intelligente 24 jaar oude jongen en is voor priester aan het leren om een kerk te kunnen openen in Korea.

Ca. 4 uur later kwam een van de Amerikaanse vriendinnen Sarah, een docente van 32 jaar oud, aanlopen. De ander - Carrie - was er niet, want ze hadden onenigheid en gingen even apart verder.

Desalniettemin was ik ook heel blij haar te zien. Het is voor mij wel verrassend hoe blij je wordt en het ook prettig vindt om mensen die je vanaf het begin van de trip kent weer te zien. In het begin groet je elkaar alleen maar, later raak je in gesprek en het klikt ondanks het leeftijdsverschil.

Daar besloten om de komende paar dagen met elkaar op te trekken (zijn we elkaar tot steun).
6.00 uur opgestaan en gaan lopen.
In het eerste dorp langs de etappe ontbeten, daarna rustig verder. Niet snel, want Sarah kreeg last van haar scheenbeen, maar heeft toch doorgezet.
Over het pad valt verder niet veel moois te vertellen, want deze liep parallel aan de vrij drukke weg en soms over de weg. Er waren redelijk wat nieuwe wegwerkzaamheden op en langs het pad.
Na 30 km in Reliegos aangekomen, biertje gedronken en naar de albergue.

Na het avondeten naar Spanje - Portugal gekeken. Dat kon, want de zaal bleef voor deze gelegenheid een ½ uur langer open.

Weer een hoop andere leuke mensen ontmoet: Canadese, Australische en een Duits/Chilleense. Het was weer een leuke afsluiting.

Tot morgen

16de etappe: Carrión de los Condes - Sahagun

Vannacht heeft het gebliksemd en gedonderd, de regen kwam met bakken uit de hemel en gaf voor een deel ook mijn gemoedstoestand weer.
Beide foto-memory-kaarten naar de kl... Tijdens het uploaden van mijn foto's dus weer alle foto' kwijt en moet ik een nieuwe kopen.

De ochtend was bewolkt maar de temperatuur was goed. Eerst even ontbijten, want het eerstvolgende dorp is 17 km verderop en onderweg was niets te verhapstukken.

Het werd tijd om af te zien. Eerst rustig het dorp uit en toen gas erop. Het was of ik in Nederland liep: het terrein was plat en het was heiig door alle regen van afgelopen nacht. Kortom, een klamme warmte en dat was dan ook zweten, maar kon me niet schelen.
Doorstampen, en ik haalde weer veel wandelaars in. Bij het eerstvolgende dorp even gezeten en koffie gedronken, maar ik bleef onrustig. Dan maar door.

Ik was amper het dorp uit toen ik begon te begrijpen waarom ik iedere keer het tempo hoog moest houden en mezelf deze keer probeerde af te peigeren, maar het niet lukte. Ik ben kwaad, enorm kwaad op die Kl........ Waar de meesten van ons in geloven, maar nooit kunnen zien. Ik wou hem voor zijn ballen schoppen, en toen kwamen de emoties die ik in Nederland redelijk onder controle dacht te hebben los. Ik kon mezelf niet meer inhouden en wist niet hoe het te stoppen.

12 km verderop ben ik in een albergue gestopt om bij te komen, want ik kon zowat geen stap meer verzetten. In de albergue een broodje gegeten en wat gedronken, maar ik had niet het juiste gevoel bij die plaats. Dus mijn moed weer opgeraapt en verder. Ik weet niet hoelang ik daar had gezeten, maar inmiddels was het 13.00 uur en de zon brandde al een flink poosje.
De laatste 13 km bleef ik maar de emoties niet de baas te kunnen.

Lichamelijk kan ik een hoop hebben, tegen de innerlijke strijd ben ik niet opgewassen en is slopend.
Morgen neem ik een rustdag, ook met schrijven.

Rosi tot ooit...

15de etappe: Fromista - Carrión de los Condes

Vandaag zou een korte etappe worden van ca. 20 km. Dus wou ik wat langer in bed blijven, ware het niet - ja we raden het al - om 5.00 uur de luikjes weer open gingen.

Standvastige Nico bleef gewoon liggen, want slaap je niet, dan rust je toch dacht ik. Om 6.30 uur maar opgestaan en geen ontbijt genomen. Tijdens het lopen 2 stuks fruit opgepeuzeld. Eigenlijk vond ik het maar niks. Buiten dat het zo vlak was als onze polders in Nederland, was het ook aardig bewolkt. Tot nog toe is het nog niet echt heet geweest en dat wil ik nu toch ook gaan ervaren.

Gisteren was ik een Australische dame tegen gekomen die ik al vaker had gezien onderweg, maar vanmorgen dat ik haar inhaalde leek ze me niet echt fit, maar ze zei dat het ging.

Of de duvel er mee speelde: ik zag een tentje en ging een kop koffie drinken, broodje heb ik maar overgeslagen, want het zag er niet proper uit. Wel even blijven zitten, want ik had toch de tijd en had inmiddels alweer 8 km gelopen.
Niet lui worden Nico, hup rugzak om en weer naar de camino. Na ca. 5 minuten passeerde ik de Australische weer, die nu nog een stuk slechter liep. Mijn tempo wat vertraagd en een praatje gestart. Dat bleek een goeie ingeving, want ze kon eigenlijk geen stap meer verzetten, deze Jane Webster, die 70 jaar oud is en totaal geen Spaans spreekt. Ze had pijnlijke voeten die opzwollen en voelde zich ziek, dus bleef ik bij haar. Niet veel later stopte een auto naast ons. Naar mijn mening kunnen er niet zoveel toevalligheden tegelijk gebeuren. Het bleek de bagagetaxi te zijn die haar rugzak vanmorgen had opgepikt en niet precies wist naar welk adres het moest en hij had haar ook herkend.
Zij is verder met de auto weg gebracht. In het eerste dorp was geen dokter meer, want het was zaterdag, dus naar de volgende dorp naar de medische hulp, waar ik ook 1,5 uur later aankwam en haar verder hielp met vertalen, apotheek, rugzak en albergue.

Het was een dag met hindernissen, maar wel blij dat ik dat moedige mens heb kunnen helpen. :-)

Tot morgen.