's Avonds had ik mijn wekker op de telefoon ingesteld, want ik wou 7.00 uur beginnen met lopen. Achteraf was de wekker zetten niet nodig geweest, want ik werd 5.40 wakker. Ik weet niet of dat het kwam door het dagelijkse ritme of door een goed werkende haan die zich stond uit te sloven.
Na het gebruikelijke gedoe, 7.00 uur op pad gegaan, want de etappe van vandaag is 34,6 km. Temperatuur was wederom goed en het pad ging gelijk naar middle-of-nowhere en daar hou ik wel van.

Best wel leuke omgeving, enigzins vlak maar toch. In Castrojeriz even een stuk tortilla gegeten met een groot glas koffie. Inmiddels is het 9.30 uur geworden dus maar op de benen.
Rustig aan vond ik eigenlijk maar niks. Dan maar de gang erin tot ik op het punt kwam waar ik een vrij steile helling moest nemen (helaas kan ik geen foto's laten zien, want mijn schijfjes zijn kaduuk en ben al mijn foto's kwijt).

Onderweg hadden een aantal wandelaars verteld dat dit een pittige klim was en ik zag hem al vanaf ver. Ik werd helemaal blij, nog blijer, ja nog blijer

dat ik me weer mocht in gaan spannen (afwijking zal je zeggen). De nordic walking stokken tevoorschijn gehaald, rubbers er afgehaald, bruggetje over en daar begon het. Ik had wel zin in afzien en zweten.

Met grote snelle stappen ondersteund door mijn stokken ging ik een hoop wandelaars voorbij (die zullen wel gedacht hebben...!). Ik begon een rode kop te krijgen (althans zo voelde het) en te zweten, maar was een heerlijk gevoel (nee ik wordt niet gek), maar voordat ik kon gaan voelen dat ik iets gedaan had, stond ik alweer boven.

Bosjes wandelaars zaten boven bij te komen van de klim, maar buiten het zweten en mijn waarschijnlijke rode kop voelde ik geen vermoeidheid of iets dergelijks, dus doorstappen en de gang er in houden. Na ca. 10 minuten vlakte werd het weer dalen, net zo steil als omhoog. Het ging zo lekker dat ik dacht: deze pak ik met nog grotere stappen, maar dat was een vergissing. Mijn knie begon halverwege te haperen.

Even over mijn knie: nadat ik zalf, vrij sterke pillen en de brace heb gekocht, ging het iedere dag een stuk beter. Bleef wel gevoelig, maar ging beter met soms een branderig gevoel erin. Voor mij geen reden om terughoudend te zijn. Ik maak me in ieder geval niet druk om wat pijn, zolang het maar niet zo erg is als na mijn eerste etappes.
Dus nu maar even gas terug en bij een religieus monumentje onder aan de helling gestopt om te lezen wat er op stond geschreven, om daarna (voor mijn doen dan) in hoog tempo ( tja ik had gewoon de kriebels ja) door te gaan. Op de vlakke stukken voel ik mijn knie bijna niet, dus kan ik doorgaan.

In Puente Fitero 9,1 km verderop een blikje koude aquarius gedronken om gelijk weer door te stappen.
Het was na het klimmetje verder vrij vlak met af en toe een heuveltje en voor zover als ik kon zien, jawel graanvelden. Na Itero de Vega waar ik inmiddels tig wandelaars had ingehaald - tja soms heb je zo'n dag -, kwamen weer wat heuveltjes waarbij ik een drang had om de heuvel op te rennen (zot). Maar ik had zoveel energie dat ik die kwijt moest, althans zo voelde dat. Ik een stukje de heuvel opgerend (zal wel een raar gezicht zijn geweest: ik een heuvel oprennend met een rugzak op mijn bult), en ik heb niets gebruikt voor het geval jullie dat gaan denken. Maar ik ben na ca. 20 meter gestopt met rennen, want mijn flesjes water dreigden uit mijn tas te schudden en mijn heuptas met camera en waterfles stootte iedere keer tegen mijn edele delen aan. En daar moet ik toch behoedzaam mee omgaan, tenslotte ben ik 53 ja.

Verder heb ik niet meer gestopt tot in Fromista. Het leek even daarvoor te gaan regenen maar bleef verder droog. Het was een mooie etappe met een heerlijk gevoel en hopelijk blijf ik dit nog lang zo houden bij de komende etappes.

Onderweg nog wat nieuwe mensen ontmoet, Italiaanse, Engelse, Canadese en een Australische.
Na afloop een biertje gedronken. Had ik wel verdiend, vond ik.

Tot morgen